creA met manN 2

"Phantasie haben, heißt nicht, sich etwas auszudenken, es heißt, sich aus den Dingen etwas machen."

- Thomas Mann -

VLNR

VLNR: Alex, Anna, Burshu, ik.
VLNR: mijn fiets, Alex' opgerolde broekspijp (ik heb geen kettingkast), Anna's been met sportschoen, de sokkel van de rechterleeuw-op-de-dam, mijn racefiets, een rode MC-bike-bike.

Zo begon mijn reis naar Berlijn eigenlijk: op de fiets. Burshu was jarig en we maakten een fietstocht door Amsterdam. Alex werd lid van het ASBLF (Amsterdam Suicidal Bikers Liberation Front), Anna en Alex werden een koppel, en ik werd uitgenodigd om een paar maanden Anna's zijkamer te betrekken.

Met dank aan mijn moeder die deze foto maakte.

Soms is het leven heel simpel. En heel mooi. :)

herausforderunG

Ik heb echt een schijthekel aan gezelschapsspellen. Voor mij zijn die voornamelijk een excuus voor mensen die elkaar niets meer te vertellen hebben (en dus saai zijn).
Er is echter één uitzondering: backgammon.

Turken spelen veel backgammon op straat. En terecht want ze wonen in een warm land: Turkije. Bijvoorbeeld in het mooie Istanbul.

Hier in Berlijn echter spelen ze maar binnen, omdat we op het moment de twee graden nog niet eens halen. Ook terecht omdat het een leuk spel is! Ik mag het zelf graag spelen in de keuken tegen Alex en naast Sieger. Het is een spel van geluk en strategie, en dus verlies ik altijd.

Geloof je me niet? Dan daag ik je uit om tegen me te komen spelen. Köpi 53.

Eine Herausforderung!

Mo-towN

Het is toch mooi dat alles op een zo wonderlijke manier met elkaar lijkt samen te hangen. Of: hoe meer je weet, hoe meer verbanden je ziet?

Mijn reis naar Moskou is geboekt! Met dank aan Vincent én zijn creditcard (dank!) vlieg ik op 11 april (sorry Yvon en alvast gefeliciteerd meisje!) naar... Riga! En pak dan een bus naar Mo-town.
Natúúrlijk om dat wetenschappelijke Lomonosov-congres bij te wonen. De Moscow State University zal erop staan! Daar ga ik mijn scriptie-onderwerp wereldkundig maken: vroege communisten in Amsterdam en migratie van Duitse handwerkersgezellen in de negentiende eeuw... want dat waren rooie rakkers!.
Natuurlijk om de baard van Lenin. Het mausoleum op het Rode Plein zal ik bestormen. Helaas zal ik er Stalin, de man van ijzer, niet meer vinden (thank you Nikita C!).

Maar ook om er een paar dagen langer te blijven. En dan de prachtige Mo-townse Metro te pakken richting de buitenwijken. De uitgestrekte zee van betonnen plattenbau daar in ogenschouw nemen...

Op 20 april vliegt Easyjet me weer terug naar Schönefeld. Dan pak ik de S9 naar de Köpi en loop mijn kamertje binnen. Op de plank liggen dan een aantal boeken: "Idealen in beton", bijvoorbeeld. En: "Wohnkasernen, oder die Kunst im Baukasten die Utopie ab zu warten". En daarover is dan een werkstuk nog in de maak.

In mijn hoofd teken ik de betonnen Bermuda-driehoek: Moskou - Berlijn - Amsterdam.

Nou maar hopen dat mijn schip niet op mysterieuze wijze vergaat en weer opduikt in de Sahara. Ik neem nog maar een trekje van mijn waterpijp, sla mijn zelfstudieboek hiërogliefen open. (@hanna: iets met fagot).

Alles hangt samen, mooi hé?

3 keer engeleN en een laddeR:

hemelS ontbijT

Nee geen reclame voor philadephia deze keer.
Maar even voorstellen aan mijn nieuwe liefde.

6 maanden is-ie: Zizu of, voor de volledigheid: Raphael.



Die kwam ontbijten (samen met zijn moeder) bij Alex en mij op de Köpernickestraße. En toen, na een lange nacht in F'hain ook mijn lift-makker Gabriël nog wakker werd en de keuken binnen struinde, werd het hemelse ontbijt compleet.

¿Que horA soN?

Langzaam neem ik trekjes van mijn waterpijp en bekijk aandachtig de witte rook die daar uit mijn mond ontsnapt. Lik de zoete appelsmaak van mijn lippen en zet de pen op mijn papier.
Vijf klokken hangen hier in de Shisha Bar aan de Boxhagener Platz:

Kairo, vijf voor elf
Berlin, tien voor twaalf
Casablanca, tien voor tien
Bagdad, vijf voor twee
Beirut, vijf voor een

Ik denk en droom... hoe laat is het in Mexico, Hester? En Vera, hermana!, hoe laat is het in Coyhaique? En hoe laat in Amsterdam; Almere; Amstelveen, lieve vrienden, lieve ouders, lief?

¿Que hora son mi corazón?

Quelle heure est-il au paradis ?

Iedereen zoekt zijn weg ("sind wir nicht alle auf der Suche?" - tolle aufkleber!) Tussen hemel en hel. Het kán... in Berlijn!


(C) Team Plastique

Gisternacht tussen de travestieten, leren jasjes en afgeplakte tepels. Mijn slipgeile leeftijdsgenoten van Tutti Frutti in de Golden Gate.

Vanmiddag (Náchmittags) stipt om zes uur in de Berliner Dom voor de transcendale orgelmuziek van Bach. Teveel goud en teveel engelen voor deze protestantse kerk. En ook nog gebouwd van belastinggelden om het imago van Frederick II op te poetsen.

Seelig ist...

Vul aan: - wie barmhartig is
- wie naar gerechtigheid streeft
- wie in vrede wil leven?

Liefde is?
Tolerantie is?
Geschiedenis is?

Geschiedenis is bijvoorbeeld wat ervoor zorgde dat al die gebouwen die werkelijk niets met elkaar te maken lijken te hebben toch naast elkaar aan een plein staan in Mitte.
Het Berliner Schloss liet Ulbricht opblazen. Op de fundamenten kun je je auto parkeren. Aan twee zijden van Unter den Linden kijken de Dom en het Palast der Republik elkaar wantrouwend aan. Twijfel in het communistische kamp. Zo niet bij de Evangelischen: "GODS WOORD IS EEUWIG!!" schreeuwt de kansel in gouden letters.

De kerk en het staatssocialisme.
Een punk-engel met pluche vleugels.
De Korova Milk Bar en Bach.

A Clockwork Orange (film van Kubrick!)

Een tijdsbeeld in de zuiverste zin van het woord. Voilá!

himmeL über berliN

http://www.himmel-ueber-berlin.de

Een film van wim wenders en een aanrader. Over engelen die Berlijn beschouwen. Pikant detail: de hoofdpersoon uit de hemel wordt gespeeld door Bruno Ganz. Dezelfde die in Der Untergang op onovertroffen wijze het karakter van Hitler neerzette.

Voor iedereen die nog eens in de diepten van Berlijn wilde afdalen (André?). De Führerbunker is volgestort met beton. Er staat een leuk woonblok op. Solide fundering, zou ik zeggen.

:) o ironie!

... en een laddeR

Mijn kamer hier is vrij klein. Tien vierkante meter, tops! Het gebrek aan ruimte wordt verlicht door een houten vlonder tussen de vloer en het dak. Op deze "tussenverdieping" ligt mijn bed. Elke ochtend hobbel ik dus slaapdronken een gammele ladder af. Na een wilde nacht probeer ik ze beneveld weer te beklimmen.

"All work and no play?"... ik studeer heus wel hoor! Zo was ik in de bibliotheek van geschiedenis van de Humboldt-Universität (daar was Einstein ook). En ook daar moest ik een ladder op. Om de boeken over *deutsche Handwerkergesellen im 19. Jahrhundert* te bereiken. En dan ben ik natuurlijk te lui om die ladder weer af te klimmen voor ik die boeken ga lezen. Drie pagina's over die onzin en mijn oogleden worden extreem zwaar. De ladder wankelt vervaarlijk.

Dit zou Von Humboldt moeten verbieden: doodsaaie boeken op de hoogste planken.

Door al die ladders beland ik verdomme nog eens vroegtijdig in de hemel!

kreA met manN

"Die Wurzel der Kreativität ist nicht ein Können, sondern ein Wollen."

- Thomas Mann, Schwere Stunde -

ZWEIFEL

 

Op de fiets bij Unter den Linden deed ik vandaag een prachtige ontdekking.

Op het dak van het voormalig Palast der Republik van de DDR staat in reusachtige tl-verlichte letters het woord "ZWEIFEL".

's Avonds is de twijfel aan, en verlicht het de voormalige Marx-Engels-Platz.


Voor de liefhebber. :)

relatiegeschenK

(www.arches.uga.edu)

In de categorie "piraat éénoog" hebben wij hier "Herr Dreibein".
De kat van Anna met - je raadt het! - maar drie poten. Verkeersongeluk. In het begin ben je hopeloos vertederd.
Maar een paar dagen geleden kwam zijn piratenkarakter dan boven. Het rotbeest doet niet anders dan mij om half zeven wakker miauwen en heeft als klapper op de vuurpijl ongegeneerd in mijn kamer gescheten!

Toen Alex introk heeft Dreibein in zijn slof gepist.

Anna ziet het als een soort relatiegeschenk. Maar die tonijn kan hij
bij mij dus voorlopig vergeten.


PS: Nee, Ruth, jij zou hem ook niet lief blijven vinden als hij je elke
ochtend om zeven uur wakker maakte. Heus: nee.

werK in uitvoerinG

waar zou dit bordje hebben gehangen?

nu in elk geval boven mijn bed.
Wie durft nog langs te komen?

aan de Man Die Mij In De Weg Zwom

(www.droomboot.nl)

"Wenn man ja spórtschwimmen will,
muß man mal woanders hingehen!"

Grrrrrr....

Zwemmen is per definitie een SPORT, dikke sjagrijn!
anders ga je zelf even weg met je pleonastische gezever.

"oude bejaarden". Zó vermoeiend!

heatinG lessonS

Elk huis heeft zo zijn voorschriften. Je moet voorzichtig zijn met de losse deurklink, of de niet te hard op het bed ploffen. Maar hier in Anna's huis is 'wonen' echt een activiteit. En het warm krijgen een kunst waarvoor kracht, geduld en kennis een vereiste zijn.

"SIEGER" heet onze kachel.

Een nogal foute naam, vind ik. Maar toch ben ik heel blij met Sieger. Hij is vierkant en van gietijzer en hij staat in de keuken. Sieger is mijn grote vriend want hij zorgt ervoor dat mijn tenen niet alsnog koud worden, ook al heb ik twee paar sokken aan en mijn warmste wollen "hauspulli". Zonder Sieger was het alsnog ijskoud geweest.

Maar, om Sieger over te halen om alle verwarmingen in het huis van warm water te voorzien, moet je wel flink wat moeite doen. Alex' oma had er ook een, maar nog groter. Hij weet dus al goed hoe hij ons kleintje moet behandelen. Namelijk: eerst naar de kolenkelder beneden aan de wenteltrap. Daar moet je niet aleen hout halen, maar ook kolen en cokes. Dan zeul je al die zware kolenkitten (te onderscheiden van de reguliere kitten, Ruth) de trap op en heb je het ijskoud gekregen. En soms heeft de driepotige poes ook nog op de kolen gepist.

Met ijskoude handen moet je dan alle kranten van de afgelopen halve week opfrommelen en in een van de kleppen van Sieger gooien. Oh nee: eerst moet de as van gisteren eruit en buiten in de sneeuw in een emmer gekieperd. Niet vergeten! En niet zomaar in de container gooien: het moet eerst afkoelen, anders fikt de container uit.

Sieger grijnst me aan. Ik ga hem voederen: eerst papier, dan hout, dan kolen. Als de boel lekker brandt mogen de cokes erop. Anna zet zijn luchtklep helemaal open en steekt de kranten aan. En dan niet vergeten op te letten dat het water niet warmer wordt dan een graad of veertig, en de druk niet te hoog, en wel de pomp aanzetten, anders komt het water in het reservoir terecht en uiteindelijk in het riool in plaats van waar het hoort: in mijn CV.

Zo, Sieger is bedwongen. En dan nu de koffie!

freikörperkultuR

Berlijners vind je te pas en te onpas naakt.

In het begin was ik nog een beetje verbaasd. Vorige zomer: Ik fietste door Tiergarten, op zoek naar een rustig plekje op het gras om in alle rust te lezen (Paul Auster 'In the country of the last things'... HET boek!). Spiedend keek ik om mij heen. Her en der over de grasvelden verstrooid lagen lichamen naast bundeltjes kleren en flessen frisdrank. Op veilige afstand van elkaar. Mijn oog viel op een man met alleen een heel rare zwembroek aan. Ik fietste langzaam richting het grasveld om dan op te merken dat de man helemaal geen zwembroek aanhad. Hij lag daar gewoon in het openbare park en had bepaald onscrupuleus zijn hele zaakje uitgestald.

En bedankt.

Verderop op het veld leek het of een goddelijke hand nog meer Adams en Eva's over de aarde had uitgestrooid. En heus niet alsof hij de moeite had gedaan om er dan ook wat wijnbladeren bij te leveren. Nope! Rood, zwart, blond... alles lag er door elkaar te krullen. Ook de andere grasvelden boden weinig soelaas. Ik zag het somber in voor Paul Auster.

Uiteindelijk ergens neergestreken waar de schaamhaarconcentratie in elk geval zo laag mogelijk was. Ik legde een hardnekkige weigering tot integratie aan de dag:
dertig graden. Mijn T-shirt kleefde aan mijn rug. Ik zette er een bijpassend onverzettelijk gezicht bij op. Statement: jullie Freikörperkultur kan me aan mijn reet roesten!

Eergisteren was mijn tweede dag in Berlijn. Ik heb poedelnaakt bij min vier buiten gestaan. Het was heerlijk in de sauna met Alex, Anna en Yvon.

Nee, gewoon... even for the record. :)

Berlin Berlin...

Voor wie het nog niet wist (en eigenlijk ook voor iedereen die het weer vergeten was): Sandra is in Berlijn. Yep! Sterker nog: Sandra zit in Kreuzberg met uitzicht op de Fernsehturm vanuit het keukenraam. Jawel!

Uitzicht dus op voormalig `Berlin, Hauptstadt der DDR´. Vlakbij het internetcafe waar ik nu zit is U-Bahnstation Schlesischer Tor. Daar hield de metro abrupt op. Er stond namelijk een muur in de weg. De Berlijnse, om precies te zijn. Die is er niet meer sinds '89, maar nog wel een klein stukje. Dat heet de Mauergalerie omdat er prachtige schilderingen op staan. De galerie en ik zijn dus nu buren geworden.

Hallo buurman. :)



En wat ging ik ook alweer doen in Berlijn? Nou, voornamelijk niet zoveel. En toch pakt dat altijd weer agendavullend uit. Zo staan nu op het programma:

- Een cursus Duits aan de Volkshochschule
- Een artikel over Duitse bakkersgezellen
- Een literatuurtentamen
- Een werkstuk over de Marzahn

Dat zijn dan de nuttige dingen. En dan ook nog:

- Wonen bij Anna (Zeker! Dat is een hele klus!!)
- Vrienden bezoeken
- Vrienden ontvangen
- Nadenken
- Lezen
- Door de stad cruesen op mijn krotfiets!!!!
- Berlijn Berlijn en Berlijn. De stad inademen, leren kennen...

en liefhebben!

En dan natuurlijk nog het Medea Project...

Na gut! Alles klar? Hou me in de gaten...

Groet!

Cameleon in de Beer