torO torO (previeW)

vier keer Torotoro:

orurO --> cochabambA

ORURO --> COCHABAMBA

door hanna.

2inkachaca

"inka brug". maar op moment meer brug dan inka: modern beton. maar: nog altijd een wankele touwbrug over een 60 meter diepe kloof en een prachtige voettocht door de jungle om er te komen.

  

terug van het half-verlaten Inkachaca naar Cochabamba, ging geen bus meer. liften dan maar. kort later stapten we in een truck. okay, we hadden transport. maar de reis duurde echt eeeeuwen: er brandde tot twee keer toe een of ander rubberen slangetje door in de motor. Die moest dan met een zakmes afgesneden, schoongemaakt, en met tuinhandschoenen (lekker warme motor) weer vastgeschroefd...

tegen een uur of elf waren we pas weer in Cocha. Gelukkig nog op tijd voor een late koffiefilter.

uK

klein maar fijn: het museo arceologico La Paz.

nee hoor, het gaat prima met hem. iemand heeft in elk geval gezorgd dat hij geen honger, dorst of kou hoeft te lijden in het hiernamaals. Deze uk is goed uitgerust.

vamos siñor, vámoS...

of hoe hanna en sandra Tiwanako gingen bezoeken, en niet verder kwamen dan een "undercover visit" aan de bruisende markt van El Alto.

wat we niet zagen: de zonnepoort, de maanpoort, de grote antropomorfe figuren.

wat we wel zagen:



roddelende oma´s van El Alto aan de shop.



de lokale winkeltjes die ook nog de halve stoep annexeerden.



en moeder, die erbij in slaap was gevallen.


El Alto is de boomtown van La Paz, waar veel "campesino´s" naartoe trekken in de hoop meer kansen te krijgen dan in hun plattelandsdorp. in 1950 had de voorstad nog 1000 inwoners. nu: meer dan een miljoen. maar niemand weet hoeveel precies.

zo beklimt La Paz in hoog tempo de bergen die de stad voorheen omsloten. tegen de steile hellingen worden in hoog tempo huizen gebouwd. huizen, die vaak uit niet meer dan golfplaten bestaan. of uit onafgewerkte betonnen vierkanten, opgevuld met ´mud brick´, ongebakken baksteen.

maar toch: tussen dat alles bruist het leven van El Alto. er is een enorme markt, overal zie je de veelkleurige draagdoeken van de traditionele Boliviano´s. Overal is gedruis, gepraat, muziek en leven. en ook politiek is El Alto een belangrijke speler.


De ´micro´ echter, wacht op de markt, net zolang tot hij bomvol verder kan rijden naar Tiwanako. En ondanks het steeds luider en klagender "vámos siñor!!" van de inzittenden, kwamen we pas na sluitingstijd bij de archeologische site aan...

... een toffe, maar ongeplande ervaring rijker. :)

micrO en boliviA

hanna gelooft dat ik het bedacht heb, dat Desaguadero een smokkelaarsstadje is.

Na veel piekeren hadden we besloten om vanuit puno naar het zuiden te reizen. En wel per lokale minibus of "micro". Opstappen was weinig problematisch, omdat de bestemming ononderbroken wordt geschreeuwd door iemand die voor dat doel speciaal is ingehuurd. De omroepster van onze micro keek een beetje bedenkelijk toen ze begreep dat we haar duidelijk wilden maken dat we *niet* over Copacabana (het Lloret de Mar van Bolivia) naar La Paz wilden, maar, over Desaguadero.

over de grens mag je gaan lopen. en, zelfs bij donker en zwiepende regen, ben je in Desaguadero niet de enige die over de kettingen klimt. die achterdochtig wordt aangekeken door de groepjes geuniformeerde douaniers.

Enthausiast meldden we ons bij de Boliviaanse "migraciones". De soldaten die de office af en toe binnenvluchtten stampten met hun laarzen op de grond en gromden "muy frio!". "si, muy frio. llubia. grrm", beaamden wij netjes. Waarna we nog tweemaal de grens over moesten. Nog tweemaal door de regen en kou: Peruaanse stempels vergeten. geld wisselen.

In de bar waar we gingen schuilen, eten en wachten op de volgende micro naar La Paz glibberden je schoenen over de grond. Alles was er vettig, zelfs de mensen die er zwijgend en in sjaals en mutsen gewikkeld hun papas-arroz-pollo zaten weg te werken.
wij waren de attractie van de avond. de enige twee "gringa´s" en onderwerp van veel gegiechel van de veel te jonge serveerstertjes in traditionele petticoats.

De micro naar La Paz moesten we bestormen om een plaatsje. De backpacks zeulden we mee naar binnen. Maar goed ook, want een groot deel van de weg sneeuwde het en zag je door de voorruit niet meer dan diagonale witte strepen.

Rond een uur of tien bereikten we "cemeterio" in La Paz. Vandaag, hebben we het stinkende hostel van de eerste nacht - de enige die nog open deed - verruild voor het prettige "cactus del milenio".

Van hieruit gaan we verder Bolivia in.

punO

terug in het lelijke Puno: om de een of andere obscure reden, komen we steeds middenin een optocht terecht.

AmantanÍ, TaquilE

net buiten de baai van puno liggen twee eilanden. het is een kwestie van vroeg opstaan en je met een fietstaxi naar de haven laten brengen om op een van de vroege boten aan te monsteren.

Amantaní is verder weg en minder touristisch. Maar prachtig. Er is een tempel van Pachamama (moeder aarde), op de ene berg, samen met de touristen.





Op de andere berg waren wij vooral, een paar schapen, heel veel ruige rotsen en een prachtige zonsondergang.




Taquile is drukker. hoewel om twee uur de meeste dagtouristen weer vertrekken en het eiland leeg en koud achterlaten. Heerlijk om dan in het communale restaurant op je gemak te schrijven en te lezen achter een warme mok maté de coca.



Een andere curiositeit van Taquile: de mannen breien hun eigen muts. (Uiteraard)lijkt het resultaat op niet meer dan een mopsig soort slaapmuts. Desalniettemin worden ze met trots gedragen. En dat is handig: aan de kleur muts kun je namelijk zien of de man getrouwd is (rood met motiefjes) of "single" (rood-met-wit).

Wel zo overzichtelijk:



Opa is duidelijk getrouwd.

uroS

Natuurlijk kun je een dijk bouwen en het water uit de aldus ontstane bak pompen. Maar, voor wie het ontbreekt aan zin of technologie om in te polderen: er zijn alternatieven. De Uros zijn het - door tourisme - nog levende voorbeeld.

De Islas Flotantes in Lago Titikaka zijn drijvende eilanden, gemaakt van riet. Al eeuwenlang wonen de Uros op deze zelfgemaakte bodem in de ondiepe baai net buiten Puno. Ze hadden genoeg van de bijdehante inka´s, en vonden een eigenaardig maar intrigerend alternatief voor het land...



...wel moet je er om de zoveel tijd nieuw riet op gooien, anders zak je erin weg.

pisseN bij pachacuteC

hij had een goed plan gehad, pachacutec, de negende Inka: machu piccu laten bouwen. waarschijnlijk in 8 jaar, waarschijnlijk voor zo'n 800 bewoners. Lekker hoog op 2400 meter op een bergtop.

In de stadsplanning zaten: een deel met terassen voor de aardappels, een deel met huizen voor de mensen, een deel met gras voor de lama's en een deel met douche en wc voor pachacutec.

en geloof me: als je al vier dagen een trail aan het lopen bent om bij machu piccu te komen, ga je het fenomeen "eigen wc" herwaarderen. En pachacutec reisde veel, want Inka-koningen waren permanent op weg van de ene stad naar de andere. In elke stad een andere vrouw, een ander paleis en, dus, een andere wc...



met dank aan de plastuit en pachacutec. :)

snakE

vanuit cuzco kun je een tocht maken langs verschillende inkaruïnes. het is een prachtige tocht: een taxi omhoog (we hebben wel vakantie!) en dan lopend terug langs Tambomachay - het "zwembad van de inka", Puca Pucara - een jagershonk en tenslotte Qenko en Sacsaywaman (of voor de engelsen: Sexywoman).

daar stonden we dan op de tempel van Qenko. voor de inka´s was het duidelijk: je had een hemel, een aarde en een onderwereld. symbolen daarvoor waren respectievelijk de condor, de puma en de slang. en ergens in Qenko moesten die symbolen ook zijn.



maar waar?



ik had het al opgegeven... toen hanna toch nog de slang vond. via een omweg. :)