vandaaG - morgeN

zelden is er zoveel verschil tussen "vandaag" en "morgen" als vandaag. vandaag in Lima, honkende taxi´s, palmbomen, tienda´s, peruanen, zon. morgen in Amsterdam aan het andere eind van de wereld. thuis. regen, kou, fietsen, hollanders. je eigen bed. je vrienden. je familie.

vandaag bezoeken we het laatste klooster. vandaag slenteren we voor het laatst door de straten van lima. vandaag zijn we voor het laatst omringd door spaans.

morgen rook ik mijn eigen waterpijp. morgen spreek ik met iedereen nederlands. morgen, eet ik hollands brood met hollandse kaas en hollandse yoghurt met hollandse musli.

adiós peru, lima!

hallo nederland...

huacachinA (previeW)

HW

dat is ze dan. hanna willemijn. die van het schema van onze laatste dagen. die van sommetjes maken in haar hoofd in de bus ("weet je nog iets dat ik kan berekenen?") maar vooral die van eerst heel hard nee roepen en dan alles doen (als eerste!).

Zo was er dat halfuur in Toro Toro, waarin ze moest worden overgehaald om te gaan absailen. drama!(hanna staat bovenaan de waterval met brede glimlach: "zal ik eerst gaan?"), of die keer dat ze "bang was voor fietsen op zandwegen" en ik haar na een hele dag door de Devil´s Grove fietsen op de terugweg niet kon bijhouden... of anders dat ze "alleen maar van hele kleine duintjes" af ging sandboarden ("ik ben echt een beetje zenuwachtig")... maar wel profi in drie dagen.

het is leuk met haar on tour. ze moet vaak even wennen, maar blijkt altijd weer stoer en handig. twee maanden verder, we blijven lachen met elkaar.

solgaS

je kunt het met een tour doen. maar op jezelf is het leuker. echt. de canyon zelf is prachtig. diep, wijd en vol ploegende campesino´s.



een schitterende dagtocht langs colchani, over de hangbrug net voor Ichupampa en dan terug over de weg langs Yanque landde ´s avonds weer op de levendige kleine plaza de armas van Chivay.

de bussen gingen ons te vroeg, en aangezien je moeilijk kunt afdwalen (er is maar één weg door de canyon) besloten we te liften naar Cabanaconde, een kleine 60 kilometer verderop. Dat bracht ons bij de tweede lift met tas en al in de open achterbak van een pickup vol met vaten Solgas:



In Cabanaconde zijn we beland. drie liften en twee uur cross-country hiken verder. dronken van het prachtige landschap in de canyon, de stoffige wegen en op tijd voor een biertje op de helling met spectaculaire zonsondergang op de bergen. :)

canyoN del colcA (preview)

27

DATUM VAN THUISKOMST: 27 OKT 2005 -- 17:50 SCHIPHOL

Inca Kola

ja, wel degelijk met inconsequent gebruik van de letter "c" (of "k", net hoe je het bekijkt). het is, volgens de reclameposters "el sabor del Peru" (de smaak van Peru).

De kauwgomballensmaak in combinatie met chemisch gele kleur... wat zullen we die missen thuis. :) hoewel,mijn tanden als kiespijn denk ik.

arequipA mistiriosO

de tweede stad van Peru, gelegen onder de actieve vulkaan Misti (700.000 mensen in levensgevaar wanneer die uitbarst, niemand die erom geeft). onze uitvalsbasis voor de Cañon del Colca.

het is een bruisende stad met als grootste "must" een klooster uit de zestiende eeuw. De LP vertelt waar de gidsen noch de folders een woord over reppen: dat de nonnen, die uit de beste Spaanse families kwamen, niet bepaald in religieuze ascese leefden. Elke non had één tot vier bedienden of slaven (de meeste zwart) en nodigden muzikanten uit voor feestjes die aan het hof in Spanje niet zouden misstaan.

Helaas stuurde de paus drie eeuwen later een Dominicaanse non (zuster Josefa Cadena) op het klooster af en die maakte korte mette met alle hedonistische gebruiken. Jammer!

tegenwoordig geen muzikant meer in de verre omtrek. Wel ingeblikte klasieke muziek (aangekondigd op het veel te dure entreebewijs), plantenbakken, heel veel kleine rustige straatjes met nisjes en de prachtige blauw- of roodgeverfde muren.

 

en niet te vergeten gave bewaard gebleven interieurs. om je een indruk te geven van het leven toen. geen probleem: fantasie genoeg! ;) al die wilde dames...

pacifiC

op de meeste landkaarten is hij blauw en heeeel groot. en op de een of andere manier associeer ik de pacific ocean met eindeloze witte stranden, mooi weer en veel bikini´s.

in werkelijkheid is het er wel eens flink druilerig weer en is het strand aangelegd. de enige bikini die je ziet, heb je zelf aan.

maar gelukkig zijn er de golven. je kunt erop bodyboarden met een board of met je eigen body. heerlijk om in rond te ploeteren, zelfs als je daarna bibberend weer je trui aantrekt... als goede hollander, met noordzeementaliteit de pacific in.

 

deviL´s Grove

H: "volgensmij moeten we hier linksaf"
S: "volgensmíj moeten we hier rechtsaf, om even die "devil´s grove" in te rijden"

vooral dat "even" werd hilarisch. na uren mountainbiken over niets dan een klein kronkelpaadje tussen enorme eroderende zandhopen, begrepen we uit eigen ervaring waaraan dit gebied net buiten San Pedro de Atacama zijn naam te danken heeft.



in een klein stripje schaduw rustten we uit met een broodje tonijn en veel te weinig water. tijd voor nieuw beraad:

H: "ik vat even samen: naar links is terug, dat is de zekere weg. naar rechts is een gok"
S: stilte
H: "maar ik geloof niet dat ik je daarmee enthausiasmeer voor links.."
S: "niet zo echt"
H: stilte

H: glimlach
S: glimlach

Nog een uur later, zeulden we onze fietsen over een heuvel waar we hóópten dat het eind van de kloof achter zou zitten. Er stond een kerk en in de verte stroomde iets dat leek op dezelfde rivier waar San Pedro aan ligt.

Een eenzame lamaboer zette ons gelukkig op de goede weg terug, en met nog een halfuurtje hobbelen over de zandweg en drie keer de rivier doorwaden, stonden we weer bij een splitsing...

H: "volgensmij moeten we hier linksaf"
S: "ja, ik herken de weg..."

S: "hmmm... dit komt me wel heel bekend voor..."

...het begin van de Devil´s Grove.

hoT

lekker hangen in een hotspring tussen besneeuwde bergen, om de zwaveldampen van de geisers van vanochtend van je af te wassen. alle lichaamsdelen die niet onder water bleven, bevroren bijna onmiddellijk in de ijzige wind. toch best fris zo´n hotspring.

visserS van het zouT

met mijn ogen dicht moet ik er nu teruggaan. isla de los pescadores, in het midden van de zoutwoestijn. een eiland niet in het water, maar in een zee van tien biljoen kubike meter zout. alleen maar zout. ver buiten de bewoonde wereld. en, zo lijkt het, ook ver buiten de werkelijkheid.

op het eiland staan een paar stenen huisjes, met gele, rieten dakjes: "inka wasi" (inkahuizen), en verder alleen maar eeuwenoude, metershoge cactussen. een eigen ecosysteempje met een naam die heimwee lijkt te verraden naar een tijd lang voor heimwee bestond: Lago Minchin, 40 000 jaar geleden. nu de opgedroogde zoutwoestijn van Uyuni.

saraR de Uyuni (preview)

ransapeN

...terug uit de mijn

tíO

de mijnen. stoffig. pikdonker, vol albest en andere giftige stoffen en gassen. mineros hier, leven niet lang. ze worden een jaar of 35, soms 40. in de kleinere mijnen word je misschien 50, maar op minder dan een hongerloontje. er wordt gewerkt in groepen, of alleen. met de hand worden gaten gehakt om dynamiet in te stoppen. een gat hakt een sterke man in vier tot acht uur (afhankelijk van de steen), op bijna 4100 meter, in ijle lucht en met voornamelijk stof om je longen te vullen.

Om dit uit te houden is een stevig gevoel voor humor noodzakelijk. aangevuld met heel veel alcohol. de doorzichtige, van suikerriet gebrouwen vloeistof die de mineros op hun feesten bij liters naar binnen gieten, bevat 96% en is strict smakeloos.

Ook nodig: heel veel bijgeloof, rite, cult: mineros aanbidden Tío, "the Uncle" of: de duivel. hij krijgt cocabladeren, alcohol en tabak. in zíjn onderaardse rijk gaan ze immers iedere dag door de hel.

germinaL

het leek werkelijk wel alsof we waren afgedaald in Zola´s Germinal. ik zou zeggen: alleen hoger. Potosí, op 4090 meter boven zeeniveau. de enige bestaansreden van deze stad is de Cerro Rico (rijke berg). Meer Cerro Pobre, qua uiterlijk en vanwege de armoedige levensomstandigheden waarin het gros van de "mineros" leeft.

De ingrediënten van het leven van de minero:

 
alcohol, frisdrank, explosieven en alcohol.

en niet te vergeten: bergen cocabladeren om je wangen mee vol te stoppen.

vilA vilA

een goed plan: in Zuid-Amerika een keer een *trein* nemen:



nee goed kijken, het is echt een trein. jawel. en dat weet je vooral wanneer je elke drie seconden stil staat, zodat er een mannetje uit kan springen om de stenen van de rails te schoffelen. tip: zak nog wat verder onderuit en oefen wat geduld. je moet wat over hebben voor "a taste of the wild west". want die krijg je. neem Vila Vila:




van Sucre naar Potosí hád op deze manier zes uur kúnnen duren, en het was bijna gelukt. een halfuurtje voor het eindpunt echter, brak het wiel.



dat zou vervelend zijn in Nederland. In Bolivia daarentegen, rij je gewoon door langs allerhande steile afgronden, totdat het hinderlijke stuk ijzer er vanzelf afvalt.



acht uur later, arriveerden we in de hoogste stad ter wereld: het ex-schatrijke Potosí.

indigenouS cultureS

Monsters in de nacht, volledig in rood-zwart als infrarood zicht. Of heb je liever elegante paardjes, vogels en dansende mensjes, niet groter dan anderhalve centimeter. Of toch de strakke symmetrie in gewoven bloemen en planten. Dat weven de vrouwen voor je. Met een ingewikkelde techniek die al eeuwen bestaat, en een blijkbaar eindeloos geduld. In het Museum for Indigenous Cultures (Sucre), doen ze het je live voor:




Recenter is het weven van de mannen. Kleurige dieren op een zwarte achtergrond. Maar natuurlijk niet zonder een transistorradio ernaast met het laatste nieuws en de locale muziek.

miL luceS

Mil Luces, duizend lichten, heette de dansvoorstelling. We hebben de sfeer van cultureel Sucre opgesnoven in het Teatro Gran Mariscal. Het stuk was mooi. En ook het publiek een ervaring op zich: luidruchtig, krakend met zakjes chips en compleet met kinderen die meedansen op de stoelen en tussen de banken.


Sucre. Het Den Haag van Bolivia. Chuquisaca voordat het genoemd werd naar generaal Sucre, een vriendje van Bolivár in de vrijheidsstrijd. ook wel "ciudad blanca". Dat laatste nemen de bewoners vrij serieus: vrijwel alle huizen zijn witgeplijsterd.

mede daardoor is het inderdaad misschien wel de mooiste stad van Bolivia.

chilE chilE

Calama. tussenstop naar Iquique. met grote ogen stond ik om me heen te kijken. sta je opeens in een volledig westerse, schoongeboende, splinternieuwe shopping mall! Dat is ons hier in anderhalve maand nog niet eerder overkomen.

En opeeens vallen dan ook al die vieze vlekken op in je broek. De modder op je schoenen, je stoffige backpack. Alles detoneert opeens.

We zijn maar snel een internetcafé ingerend om achterstallige stukjes te plaatsen. Over een uurtje mogen we weer de ranzige bus in. hopelijk is de airco kapot, zijn de stoelen vies en draaien ze slechte onondertitelde Spaanse B-films of vreselijke muziek. Keihard.

En hopelijk komen we niet langs nógmeer nieuwbouwwijken. Ik raak helemaal in de war.

lefT the countrY

we zijn in san pedro de atacama. chili. yep, we hebben het prachtige bolivia voorlopig vaarwel gezegd, maar niet zonder het landschap de kans te geven om een onuitwisbare indruk op ons achter te laten.

een spectaculaire tocht van drie dagen in een volgepakte 4-wheel-drive. begonnen in de salar de uyuni, geeïndigd in het hippe en dure san pedro. tjee, dat ik vanmorgen nog stond te kokhalzen in de zwaveldampen van enorme natuurlijke geisers op meer dan 4000 meter. dat we vanmiddag nog in een hotspring lagen, tussen de besneeuwde toppen.

nu speelt er westerse muziek (panfluitversie) uit veel te hippe café´s, tikken de toetsenborden van het volgende internetcafé. we zijn weer in de wereld. terug uit wat lijkt op een droomlandschap...

binnenkort ook foto´s! maar nu eerst lekker uit eten voor 4000 pesos chilenos. en dan dromen van bolivia...

flashbacK to cuzcO

gewoon, omdat hij nu pas onder de scanner belandde. :)