:.:kriti:structures:.:

bijna was ik vergeten dat ook mijn oude canon AE1 mee was naar kreta afgelopen zomer.

patchOuli

naast de weg tussen jou en mij is een bloemenwinkel die Patchouli heet. patchouli is ongetwijfeld een exotische plant die. in ieder geval is het wierook. het zit in een van die bontgekleurde kartonnen pakjes. die met alle kleuren blauw, en soms een beetje paars.

het is een zoete, donkere geur. een echte jaren zestig-geur. dat laatste heb ik niet zelf bedacht.

In de eerste jaren van mijn middelbare school ging ik altijd naar de wereldwinkel om wierook te kopen. voor zover ik weet was er in almere maar een. het was een plaats met belletjes aan de deur die klingelden als je hem open duwde.

nog enkele jaren daarvoor was ik er eens met mijn moeder geweest in de winter. met mijn dikke winterjas veegde ik toen een zeepstenen wierookhouder van tafel. hij viel en brak in twee stukken. ik moest hem kopen van mijn zakgeld. het ene deel gebruikte ik nooit meer om wierook in te branden. het staat denk ik nog steeds op een hoge plank, boven de pick-up. van het andere deel sneed ik een simpel hangertje. het was het symbool voor vrouw: O+

dat droeg ik op de middelbare school aan een zilveren kettinkje. het was dit voorval dat voor mij de wereldwinkel op de kaart zette.

ik kwam er terug om mijn favoriete wierook te kopen: pepermunt. alle andere geuren vond ik te zoet of te zwaar. hoe het zo kwam weet ik niet meer, maar op een dag praatte ik met de verkoopster over de verschillende geuren. ze hield van lotus, maar nog het meest van patchouli. dat was een zoete, donkere geur. "een echte jaren zestig-geur" verklaarde ze. het was een korte, tengere vrouw met kort haar, maar het opvallendste was misschien nog wel dat ze aan haar linkerhand een vinger miste.

haar woorden riepen een soort mistig verleden op. de jaren zestig die toch al zo hoog werden geacht door pubers van mijn "alto" subcultuur. ik werd tegelijkertijd nieuwschierig en ongemakkelijk van iemand die met zo weinig woorden zoveel verhaal wist te suggereren. waar kwam die vrouw vandaan en hoe kwam het dat ze haar vinger was kwijtgeraakt? ik rekende zo snel mogelijk af en verdween door de deur met de belletjes. hoe vaak ik daarna ook terugkwam voor mijn favoriete wierook - patchouli - die vrouw heb ik nooit meer gezien.

later verdween ook de winkel om plaats te maken voor een luxe ijssalon.

gelukkig nieuwjaar!

en zo kwam het toch nog goed. op de valreep: