micrO en boliviA

hanna gelooft dat ik het bedacht heb, dat Desaguadero een smokkelaarsstadje is.

Na veel piekeren hadden we besloten om vanuit puno naar het zuiden te reizen. En wel per lokale minibus of "micro". Opstappen was weinig problematisch, omdat de bestemming ononderbroken wordt geschreeuwd door iemand die voor dat doel speciaal is ingehuurd. De omroepster van onze micro keek een beetje bedenkelijk toen ze begreep dat we haar duidelijk wilden maken dat we *niet* over Copacabana (het Lloret de Mar van Bolivia) naar La Paz wilden, maar, over Desaguadero.

over de grens mag je gaan lopen. en, zelfs bij donker en zwiepende regen, ben je in Desaguadero niet de enige die over de kettingen klimt. die achterdochtig wordt aangekeken door de groepjes geuniformeerde douaniers.

Enthausiast meldden we ons bij de Boliviaanse "migraciones". De soldaten die de office af en toe binnenvluchtten stampten met hun laarzen op de grond en gromden "muy frio!". "si, muy frio. llubia. grrm", beaamden wij netjes. Waarna we nog tweemaal de grens over moesten. Nog tweemaal door de regen en kou: Peruaanse stempels vergeten. geld wisselen.

In de bar waar we gingen schuilen, eten en wachten op de volgende micro naar La Paz glibberden je schoenen over de grond. Alles was er vettig, zelfs de mensen die er zwijgend en in sjaals en mutsen gewikkeld hun papas-arroz-pollo zaten weg te werken.
wij waren de attractie van de avond. de enige twee "gringa´s" en onderwerp van veel gegiechel van de veel te jonge serveerstertjes in traditionele petticoats.

De micro naar La Paz moesten we bestormen om een plaatsje. De backpacks zeulden we mee naar binnen. Maar goed ook, want een groot deel van de weg sneeuwde het en zag je door de voorruit niet meer dan diagonale witte strepen.

Rond een uur of tien bereikten we "cemeterio" in La Paz. Vandaag, hebben we het stinkende hostel van de eerste nacht - de enige die nog open deed - verruild voor het prettige "cactus del milenio".

Van hieruit gaan we verder Bolivia in.