la soledaD

Twee reguliere bussen brachten me van Nuyoo in Oaxaca naar Calle Licencia soto Saldaña in Morélia. De volgende ochtend reed om acht uur stond hopten we met vier personen in de auto naar de kust van Michoacan. Naar een afgelegen dorpje aan het strand dat toepasselijk ‘La Soledad’ heette. Daar sliep ik drie nachten in een hangmat, vijf meter van de wilde zee.

Ik ben een slechte voor op het strand liggen en niksen. Dus kon je me zien hakken in een kokosnoot (je krijgt hem WEL open met een zakmes en een steen), frutten met schelpjes (ooit eens een techniek geleerd voor oorbelletjes maken), en gooien met balletjes (jongleren).