dE vierdE dag...
Met pijn in het hart verliet ik San Christóbal alwéér te snel.
ik weigerde tot vier uur te wachten op de goedkope derdeklasse nachtbus naar Mexico City, en ging liften. ik had alleen een nogal slechte reisdag en heb mezelf onderweg nog vele malen afgevraagd WAAROM ik niet gewoon op de bus zat te wachten.
Eerst een flink stuk de periferie afgelopen en de lokale ragbus naar Tuxtla genomen. Tuxtla is ook een grote stad, waar het moeilijk is om eruit te komen, dus een tweede lokale bus richting Ocozocoautla (ja, denk daar maar eens over na ;P).
Daar kreeg ik een eerste lift een stukje de stad uit. een universitaire heer die best de rest van de dag met me wilde kletsen in een parkje. vriendelijk bedankt en geprobeerd uit het betreffende park weg te komen. Dat lukte dan per lokale bus die na anderhalve kilometer toch NIET naar Cintalapa bleek te gaan.
uitgestapt, en in een pickup terug naar Ocozocoautla. Nu niet meer bij het parkje maar aan de andere kant van de weg na heel lang wachten toch maar een tweedeklas-bus aangehouden. Die ging naar Arriaga, volgens de chauffeur absoluut mijn richting.
nooit mensen met een motor onder hun kont vertrouwen: Arriaga lag de verkeerde kant op, en ik werd gedropt op een busstation in the middle of nowhere waar ik alleen maar weer de volgende bus kon nemen. echt, wanneer je eenmaal in het reguliere buscircuit zit, kom je er alleen met veel moeite weer uit.
ik had er de schijt in en de situatie hielp niet:
1. Arriaga is ´the beatest place´, een echt heel treurige uithoek.
2. Het was midden op de dag, snikheet in de sierra en ik liep met volle bepakking
3. fuck buschauffeur-hulpjes en hun halfware informatie.
ik ging de weg op in de brandende zon, hoogstens in de schaduw van de donderwolk boven mijn hoofd. om me heen blaften honden en sprongen tegen hekken op, brandde het zand en verging het zwerfafval niet.
ik liep tot de eerste schaduwplek: een flink verkeersbord dat aankondigde dat hier de afslag was voor de campus(!) van de universiteit(!). even tussendoor: ik raad deze uni niet aan als leuke uitwisselingservaring. halleluja. ik besloot dat ik hier bleef tot ik zou worden opgepikt, of anders, dat ik hier de nacht zou doorbrengen.
Meteen stopte een auto en de bestuurder ging naar Puerto Escondido... over een uur of vier. Ik bedankte vriendelijk en vroeg hem nog eens langs te rijden als hij ging.
Drie kwartier later stopte eindelijk de volgende auto. Dit was ook niet bepaald de Route du Soleil, alhoewel wel qua Soleil maar niet qua Route. De auto bracht me naar een tankstation een halfuurtje verderop, aan de hoofdweg, bij Tapanatepec. Het goede nieuws was dat ik nu Chiappas eindelijk uit was en Oaxaca binnen, het slechte nieuws was dat het tegen vijven liep en ik misschien 150 kilometer verder was.
Naar Juchitan nam ik weer een bus. Die deed er drie eeuwen over. Toen ik aankwam wachtte ik nog langer in de zachte avondwind op een bus naar Tehuantepec.
In Tehuantepec raakte ik enigzins besluiteloos. Ik stapte in een bus naar Salina Cruz om te kijken of ik aan het strand kon komen om de nacht door te brengen. Ik had door de man wiens lift ik had geweigerd ook zin gekregen om naar Puerto Escondido te gaan. maar ja, ik bedacht me halverwege dat ik niet veel tijd meer over had voor geintjes.
Dus pakte ik uiteindelijk alsnog een nachtbus naar Oaxaca.
zo gaan die dingen soms.
ik weigerde tot vier uur te wachten op de goedkope derdeklasse nachtbus naar Mexico City, en ging liften. ik had alleen een nogal slechte reisdag en heb mezelf onderweg nog vele malen afgevraagd WAAROM ik niet gewoon op de bus zat te wachten.
Eerst een flink stuk de periferie afgelopen en de lokale ragbus naar Tuxtla genomen. Tuxtla is ook een grote stad, waar het moeilijk is om eruit te komen, dus een tweede lokale bus richting Ocozocoautla (ja, denk daar maar eens over na ;P).
Daar kreeg ik een eerste lift een stukje de stad uit. een universitaire heer die best de rest van de dag met me wilde kletsen in een parkje. vriendelijk bedankt en geprobeerd uit het betreffende park weg te komen. Dat lukte dan per lokale bus die na anderhalve kilometer toch NIET naar Cintalapa bleek te gaan.
uitgestapt, en in een pickup terug naar Ocozocoautla. Nu niet meer bij het parkje maar aan de andere kant van de weg na heel lang wachten toch maar een tweedeklas-bus aangehouden. Die ging naar Arriaga, volgens de chauffeur absoluut mijn richting.
nooit mensen met een motor onder hun kont vertrouwen: Arriaga lag de verkeerde kant op, en ik werd gedropt op een busstation in the middle of nowhere waar ik alleen maar weer de volgende bus kon nemen. echt, wanneer je eenmaal in het reguliere buscircuit zit, kom je er alleen met veel moeite weer uit.
ik had er de schijt in en de situatie hielp niet:
1. Arriaga is ´the beatest place´, een echt heel treurige uithoek.
2. Het was midden op de dag, snikheet in de sierra en ik liep met volle bepakking
3. fuck buschauffeur-hulpjes en hun halfware informatie.
ik ging de weg op in de brandende zon, hoogstens in de schaduw van de donderwolk boven mijn hoofd. om me heen blaften honden en sprongen tegen hekken op, brandde het zand en verging het zwerfafval niet.
ik liep tot de eerste schaduwplek: een flink verkeersbord dat aankondigde dat hier de afslag was voor de campus(!) van de universiteit(!). even tussendoor: ik raad deze uni niet aan als leuke uitwisselingservaring. halleluja. ik besloot dat ik hier bleef tot ik zou worden opgepikt, of anders, dat ik hier de nacht zou doorbrengen.
Meteen stopte een auto en de bestuurder ging naar Puerto Escondido... over een uur of vier. Ik bedankte vriendelijk en vroeg hem nog eens langs te rijden als hij ging.
Drie kwartier later stopte eindelijk de volgende auto. Dit was ook niet bepaald de Route du Soleil, alhoewel wel qua Soleil maar niet qua Route. De auto bracht me naar een tankstation een halfuurtje verderop, aan de hoofdweg, bij Tapanatepec. Het goede nieuws was dat ik nu Chiappas eindelijk uit was en Oaxaca binnen, het slechte nieuws was dat het tegen vijven liep en ik misschien 150 kilometer verder was.
Naar Juchitan nam ik weer een bus. Die deed er drie eeuwen over. Toen ik aankwam wachtte ik nog langer in de zachte avondwind op een bus naar Tehuantepec.
In Tehuantepec raakte ik enigzins besluiteloos. Ik stapte in een bus naar Salina Cruz om te kijken of ik aan het strand kon komen om de nacht door te brengen. Ik had door de man wiens lift ik had geweigerd ook zin gekregen om naar Puerto Escondido te gaan. maar ja, ik bedacht me halverwege dat ik niet veel tijd meer over had voor geintjes.
Dus pakte ik uiteindelijk alsnog een nachtbus naar Oaxaca.
zo gaan die dingen soms.
posted by malinki at 7:38 PM
0 Comments:
Post a Comment
<< Home