paricutiN

Op 20 februari 1943 was Dionisio Pulido, een Púrepecha campesino zijn maisveld aan het omploegen, ongeveer 35 kilometer ten westen van Uruapan, toen hij een aardbeving voelde en er stoom, vonken en hete as uit de grond kwam. Eerst probeerde hij de bewegende aarde nog af te dekken, toen dat niet werkte, vluchtte hij. Er ontstond ter plekke een vulkaan.

(Lonely Planet)

De vulkaan groeide gestaag over het jaar dat volgde tot een hoogte van 410 meter. Twee dorpjes verdwenen onder de lava: San Salvador Paricutin en San Juan Parangaricutiro (San Juan Viejo). Niemand raakte gewond omdat er voldoende tijd was voor evacuatie.

Nu steekt de kerktoren van San Juan alleen nog uit boven een lavaveld van 20 vierkante kilometer. Er zijn wat stalletjes waar je je paard (of in mijn geval: fiets) kunt stallen en waar je tortillas met kaas en nopal (cactus) kunt eten. De kerktoren kun je bezoeken en je kunt tussen de lavablokken door in de ramen van de tweede verdieping van de kerk klimmen.




Er zijn denk ik makkelijke manieren om bij de kerktoren te komen. Maar die heb ik natuurlijk niet gevonden. Van Uruapan pakte ik een bus naar San Juan Nuevo. Met de hulp van een heel oud vrouwtje stapte ik in de goede dorpsbus voor ‘el batimiento’ (het gebouw), waar een tour-organisatie een kantoortje had. Ik was alleen de enige die van daar naar de kerk wilde. Dus liftte ik mee met een man die in de bergen een soort vakantiekamp voor groepen (kinderen) runde. Daar kon ik een extreem brakke fiets huren en anderhalf uur dwars door een bos en het lavaveld over een zandweggetje naar de kerk fietsen. Tot complete verbazing van de lokale Púrepechas die me vanuit hun tortilla-tentjes per fiets zagen aankomen.

Het was een bizarre tocht en een gave ervaring: de kerktoren bezoeken en praten over het leven met de dame die de nopal-quesadillas voor me maakte.