The incidenT

Tegen de avond besloot ik om bij de hostels buiten het ‘themapark’ te informeren naar tours door de jungle. Ik wilde graag een trektocht maken van een paar dagen naar een van de meer afgelegen sites zoals El Mirador, Uaxactun of Yachá. Daar begonnen de problemen. Ik kreeg te horen dat wat ik wilde op dit moment niet mogelijk was vanwege een gebrek aan groepen. De info booth verwees me naar de wachters van het park. Bewapende militairen die het park bewaken, de omgeving goed kennen en voor een aardige vergoeding in dollars best met je op stap willen.

Ik sprak met een leuke guardia met een grote ontsteking (beet van een teek) achter zijn oor die me niet alleen aanbood om met mij – en eventueel anderen – naar Uaxactun te lopen, maar ook vertelde dat als ik wilde, ik wel de nacht kon doorbrengen op de top van een tempel in Tikal. Schrijft de Lonely Planet nog dat de dagen van overnachten in ruines voorbij zijn, ik kreeg het aangeboden zonder er zelfs naar te vragen. Een slaapzak zou geregeld worden.

Zo liep ik tegen het eind van de dag met twee bewapende heren terug het park in. We sloegen een zijweg in met minder touristen en een stemmetje in mijn achterhoofd begon iets te roepen. Ik had namelijk nog maar weinig geld op zak, maar daarover had nog niemand gerept. Het begon me te dagen dat dit misschien een slecht idee kon zijn. Ik vertelde de guardia waarmee ik opliep dat ik beter een andere dag kon terugkomen, beter voorbereid en met meer geld.

Hij zag het probleem niet: kijk. Ik wilde toch een speciaal avontuur in Tikal? En hij was een caballero, ik een chica… dus…

Ik ben omgedraaid, heel vlot terug gelopen naar de hoofdweg, heb de tour afgezegd en ben met de volgende micro weggereden. Ja dames, avontuurlijkheid wordt hier voor meiden soms heel anders uitgelegd. Verschillende andere pogingen om een tour naar een van de ruines in de jungle te regelen mislukten omdat ik te weinig reisgenoten vond en geen gids die ik echt vertrouwde. Gemiste kansen zijn nou eenmaal onderdeel van het leven.