AguatecA

Aguateca



De tocht over het water was fantastisch. Wind in de haren en het schouwspel van de oevers van de rivier die dwars door het oerwoud slingerde. We zwaaiden naar wassende Guatemaltecas en vissende guatemaltecos. We zagen zwarte brulapen, witte reigers, springende vissen, een grote schildpad en een krokodil. En ik wilde nog wel zwemmen.

De boot scheerde over een smalle kronkelige zijstroom voordat we aankwamen bij de ‘aanlegplek’ van Aguateca. Geen mens te zien en ook geen ruines. Alleen een moerassig stukje oever met her en der een welgemeende, half-verzopen stuk hout om overheen te lopen. Hitte, oerwoud. Toch was het echt de opgang naar Aguateca. Na tien minuten zompen kwamen we bij een trap, een bord, en een wachtershuisje.

Wat de site van Aguateca bijzonder maakt is de ligging aan twee zijden van een diepe, smalle kloof. Alles is nu compleet door oerwoud overwoekerd. Eeuwen geleden moet het er druk zijn geweest met Maya’s van adel die op de betere, hoger gelegen stukken land in hun tempels woonden en Maya-plebs dat aan de onveilige, zompige kant van de kloof leefde.

Dit was ooit een onneembare vesting, waar zelfs de koningen van het grotere Dos Pilas zich op een gegeven moment terugtrokken. Maar uiteindelijk lukte het een vijand om boomstammen over de kloof te gooien. Aguateca viel, en werd later om mysterieuze redenen verlaten.